Help, ik krijg een baby tijdens een pandemie.

Medio februari 2020 ben ik zwanger geraakt. Nooit verwacht dat de tweede keer meteen raak zou zijn. Ik zie mijzelf nog op het toilet zitten met de zwangerschapstest in mijn handen. Wat ging er door mij heen? Ongeloof, zenuwen, mijn handen sloeg ik voor mijn gezicht, maar wat voelde ik mij gelukkig, vooral heel gelukkig. Mijn lang gekoesterde droom werd werkelijkheid, ik word moeder!

En toen… medio maart, we weten allemaal wat er gebeurde. Nederland moest in lockdown, het Coronavirus verspreidde zich in snel tempo door het land. Dit maakte de zwangerschap anders dan dat ik mijzelf had voorgesteld. De eerste echo’s bijvoorbeeld, hier moest ik alleen naartoe. Al wachtend in de auto kon mijn vriend gelukkig door middel van videobellen toch meekijken naar de eerste beelden van ons eerste kindje. Maar dit is niet hetzelfde en daarnaast was de verbinding niet altijd even goed. Omdat we weinig tot geen bezoek mochten ontvangen hebben wij het grote nieuws vooral via Whatsappberichtjes of belletjes bekend gemaakt aan familie en vrienden. Alleen onze ouders zijn we het persoonlijk gaan vertellen. Natuurlijk hadden we dit graag anders gedaan.

Toch moet ik toegeven dat dit voor mij het vervelendste was van de maatregelen tijdens de zwangerschap. Zo heb ik de eerste 19 weken van de zwangerschap veel moeten overgeven. Het thuis werken was voor mij daarom een uitkomst. Ik ben docent Frans op een middelbare school en ik had mijzelf deze weken niet voor de klas zien staan. Maar vanuit thuis, achter een laptop waar ik indien nodig de webcam kon uitzetten om snel naar het toilet te rennen, was voor mij heel erg fijn. Ik heb geen smoesjes hoeven te verzinnen over wat er met mij aan de hand was, niemand had iets in de gaten.

De rust die de lockdown met zich meebracht was voor mij erg prettig. Er zijn minder sociale verplichtingen en op straat word je niet door een wild vreemde, ongevraagd aangeraakt omdat ze je mooie, zwangere buik even willen aanraken (en ja, ik begrijp van vriendinnen dat dit dus écht gebeurt). Al met al ben ik dus van mening dat het zwanger zijn tijdens een pandemie nog niet zo erg is.

Eind oktober werd ik ingeleid en werd onze dochter Nore geboren. In het ziekenhuis mochten we maar één persoon bezoek ontvangen. Daarom hebben wij ervoor gekozen om niemand op bezoek te laten komen, voor ons was het een onmogelijke keuze over wie er dan wel of niet zou mogen komen. Ook tijdens de kraamweek mocht er geen bezoek komen omdat de kraamhulp er al was. Daar we de kersverse opa en oma’s niet een week wilde laten wachten tot zij hun eerste kleinkind mochten ontmoeten hebben wij deze in de avonduren wel op bezoek laten komen. Natuurlijk hielden we ons aan de richtlijn van het RIVM, die toen nog maximaal drie personen per dag was.

Tot op heden hebben we nog niet al het kraambezoek ontvangen, deze periode van pandemie geeft extra rust in de kraamtijd, maar de kraamtijd duurt hierdoor ook veel langer. Daarnaast hebben wij ervoor gekozen niemand met Nore te laten knuffelen. Persoonlijk vind ik het heerlijk zoals het nu is en zou ik het bij een tweede kindje niet anders willen. Nore is een makkelijk meisje die al na vijf weken doorsliep (heerlijk voor papa en mama!). Zelf ben ik ervan overtuigd dat de maatregelen rondom Corona hier aan bijdragen, naast natuurlijk het karakter van het kindje. Ik denk wat dit betreft dat de positieve effecten zwaarder wegen dan de negatieve. Kijk bijvoorbeeld ook naar de RS-besmettingen bij baby’s die door alle Coronaperikelen vrijwel verdwenen lijken te zijn!