Mijn aller grootste droom, wens of misschien zelfs wel doel in het leven is het moederschap. Wat wilde ik al sinds klein meisje graag moeder worden. Ik weet dat het ouderschap niet iets vanzelfsprekends is en ben daarom ook dankbaar dat het voor ons wel mogelijk blijkt te zijn. Begin maart 2020 bleek mijn lang gekoesterde droom werkelijkheid te worden en werden wij in oktober van ditzelfde jaar ouders van een prachtige dochter. Vrij snel na de positieve zwangerschapstest kwam Corona ons land binnen en belandde wij in een strenge lockdown. Deze periode bracht veel rust met zich mee, we werkten vanuit thuis, konden nergens heen en zagen ook weinig mensen. Iets wat de vreugde natuurlijk een beetje bedrukte, maar aan de andere kant was ik ook erg ziek en misselijk tijdens mijn eerste zwangerschap. Voor mij kwam de lockdown dan ook niet slecht uit. Door het thuiswerken kon ik mijn werkzaamheden als docent gewoon voortzetten en had niemand iets in de gaten. De misselijkheid en het overgeven stopte na ongeveer 19 weken zwangerschap, maar na de suikertest in het ziekenhuis kwam de volgende kwaal om de hoek kijken. Had ik zwangerschapsdiabetes? Ik werd doorgestuurd naar de gynaecologe, Nore bleek namelijk ook ‘te groot’ te zijn. Vanaf dit moment kwam ik onder behandeling in het ziekenhuis en was een thuisbevalling niet meer aan de orde. Uiteindelijk ben ik twee weken voor de uitgerekende datum ingeleid en heb ik een goede bevalling in het ziekenhuis gehad.
(Over het zwanger zijn tijdens een pandemie, schreef ik in februari 2021 een blog.)
Eind oktober 2021, nog voor Nore’s eerste verjaardag kwamen we erachter dat we in verwachting zijn van ons tweede kindje. Maar dit keer bleven de eerste kwaaltjes uit. Ik heb me hooguit 3 à 4 dagen beroerd gevoeld. In het begin beangstigde dit mij wel een beetje. Zou alles wel goed gaan? Ik voel mij namelijk wél goed en dat was de vorige keer niet?! Maar na de eerste echo’s en bezoekjes bij de verloskundige kon ik dit gevoel loslaten. Dit was een andere zwangerschap. Als we de bakerpraatjes mogen geloven, krijgen we dit keer een jongentje. Maar niets is minder waar, bij de geslachtsecho kwamen we erachter dat we nog een dochter krijgen, een zusje. Het is bijzonder hoe een lichaam elke keer weer anders reageert op zulke veranderingen. Twee zwangerschappen, twee meisjes, maar toch is alles zo verschillend. Dit keer geen zwangerschapsdiabetes en gewoon een kindje dat binnen de curves groeit. Tijdens deze tweede zwangerschap begonnen de kwaaltjes iets later. Ik kreeg na 23 weken zwangerschap last van mijn bekken. Eigenlijk moet ik zeggen, mijn bekkenspieren. Na een aantal fysio bezoekjes zal ik toch een goede balans moeten vinden tussen rusten en bewegen. Hoe verder ik kom in de zwangerschap hoe frequenter en erger de pijn wordt. Ik zal dus moeten accepteren dat ik deze keer minder kan doen. Een wandelingetje naar de supermarkt, 600m verderop is wel een beetje de max.
